Dag 13. Zaterdag 17 augustus 2019

Leipzig - Zeitz - Gera - Seelingstadt

103 km in 5 uur en 22 min, 19.2 km/uur gemiddeld,  702 hoogtemeters 

Bewolkt, 20 graden, wind tegen, geen regen 

“ We hebben Andre gevonden “

Gisteravond na de vlotte ICE treinreis naar Leipzig onder ons hotel bij een Vietnamees een schotel gegeten met eend/gamba/varkensvlees en rijst dat gegaard was in een heet pannetje.

Vanmorgen toch weer gezond opgestaan en na een ruim ontbijt vertrokken naar Gera, waar we Andre op de Markt bij Rathaus hopen te ontmoeten op 75 kilometer.

De weg zit tegen, Google Maps stuurt ons toch weer over een stenig zandpad langs de Weisse Elster. Gelukkig blijven de banden nog steeds heel, maar de wind zit ook nog tegen.

Het landschap is verlaten en de huizen hebben betere tijden gekend en als we dan eindelijk in Zeitz aankomen, weet een local met een boodschappenkarretje met daarin een grote beer ons niet de weg te wijzen naar een koffietent. In de plaatselijke Aldi vinden we eindelijk de gewenste koffie. Over een hoog plateau zonder bebossing moeten we tegen de wind in stoempen, het blijft gelukkig wel droog. Eindelijk komen we in Gera aan en hopen Andre te vinden bij de trappen van het Gemeentehuis, waar een mooi bruidje het ja-woord geeft aan haar geliefde. 

Helaas geen Andre te bekennen op het grote plein. Op zijn telefoon de voice mail en dan maar zijn dochter Toril gebeld: “hij moet er wel zijn, want ik hem hem bijna tot aan Gera gebracht met de auto” Na bijna een uur wachten lees ik nogmaals zijn mail: hij staat op het Museumplein. Daar hebben we een emotionele ontmoeting, we hebben elkaar gevonden. Na een telefoon check blijkt dat zijn GSM leeg is, want hij gebruikt de telefoon nooit.......

We genieten van een pasta en rijden naar de paardenboerderij van zijn dochter Toril 25 km verder.

Bij een omweggetje naar een overdekte houten brug over de Weisse Elstar krijgt Willem zijn 1e lekke band op toch weer een gravelpad. Ook wordt een omweg gemaakt langs een oude uraniummijn,  waar de Russen hun atoombommen mee gemaakt hebben. Gelukkig had Hitler geen weet van deze locatie. Bij Toril’s boerderij zijn 7 waakhonden achter een hek, die erg veel kabaal maken. Wij durven niet verder maar Andre ziet kans voor ons het bier te bemachtigen, die hij voor ons gehaald heeft.

We slapen in het huis van haar buurman Ed, die een relatie met Toril heeft. Ed is een glaskunstenaar, die nu voor 10 dagen een expositie houdt in Luxemburg. We mogen in zijn huis slapen en gaan met de hele familie uit eten bij de Griek.

Morgen de 1e etappe met Andre naar Erfurt. Voor Andre wordt het de 5e tocht op de fiets naar of vanaf Toril naar Oss. Het is hem nog nooit gelukt deze fietstocht te volbrengen, hij moest onderweg altijd met de trein verder. We hopen dat het hem in de komende 5 dagen op de fiets met ons wel gaat lukken.

Groet van Willem en Gert.

Verhaal van Willem op Facebook 

We zijn met een sneltreinvaart aangekomen in Leipzig, in een groot en oud kopstation (net als Den Haag Centraal). Het Hotel staat aan de overkant, echt zere billen krijgen we daar niet van. Fietsen in de kelder, kleding op de kamer, mannen aan een biertje, op de goede afloop maar weer.

Vanmorgen na het ontbijt de weg vinden naar Gera, zo’n 77 km van hier. De wegen zijn van DDR-kwaliteit, dat wil zeggen van slecht tot zeer slecht. We moeten ook steeds opletten om niet op zandpaden uit te komen. Tijdens onze rit probeer ik mijn gevoel over deze steek onder woorden te krijgen. Gisteren al kreeg ik het gevoel dat de mensen hier onvriendelijker zijn, boze blikken, ontevreden uitdrukkingen, onverzorgde kleding en haren, het voelt anders aan. In Barcelona op de Passeig de Gracia kom je andere mensen tegen. Ik vraag aan Gert of ik het verkeerd zie maar hij heeft het zelfde gevoel. Ik ben dus niet bevooroordeeld over de streek en de mensen die er wonen.

In dit deel, het Oosten van Duitsland heeft men de neiging fietspaden te beginnen en te eindigen waar men maar wil. En ook dan links, en dan weer rechts, zodat je de weg dan weer over moet steken. De (juiste)weg is niet gemakkelijk te vinden maar we genieten wel van de omgeving. Dan gebeurd er iets wat mijn gevoel nog meer bevestigt. Een auto haalt ons in.

Een dikke Duitse nek steekt uit de auto en begint tegen ons een scheldkanonade waar de honden geen brood van lusten. Waarom we niet op het fietspad rijden, en eindigt in ‘Arschlöcher‘, iets wat ik niet zal vertalen. Hij had het ook op een andere manier kunnen vragen, het antwoord is eenvoudig: dat we het gewoon nog niet hadden gezien.

En dan komen wij nog geld brengen hier, laat staan als men hier het geld komt halen, Pegida heeft hier een goede voedingsbodem.

We plannen de koffiestop in Zeitz, een grotere stad op de route naar Gera. Ik maak veel foto’s van de grote vervallenheid die hier duidelijk zichtbaar is. De koffie bij een supermarkt smaakt goed en daarna gaan we richting Gera waar Gert zijn afspraak gemaakt heeft met zijn fietsvriend uit Oss. Zijn dochter woont hier en hij is vaak bij haar op bezoek. Hij heeft al meerdere keren geprobeerd van hier op de fiets Oss te bereiken, allemaal mislukt. 

Wij komen om kwart voor een aan op de plaats van bestemming en zoeken naar André. Het plein rond gefietst, geen André. We gaan zitten en willen iets eten, maar even wachten op de vriend van Gert die maar niet komt opdagen. Hebben we daar 1500 km voor gereden? Dan checkt Gert zijn laatste mail nog eens en bekruipt hem het gevoel van onduidelijkheid. Zouden wij verkeerd zitten, of hij?

Om half twee gaat Gert op onderzoek uit en blijkt André op het Museumplein al een uur op ons zit te wachten. En wij op hem, op het Marktplein, 200 meter verderop.

André Strooper dus, onze derde man op de thuisreis. We moeten samen nog zo’n 25 km naar het huis van zijn dochter en het eerste wat hij vraagt is: Willem, je weet toch wel waar je slaapt hé vanavond? Ik zeg: ja, ik ben al een beetje ingelicht door Gert. En ik heb een groot incasseringsvermogen. Nou zegt hij, je zult alles nodig hebben. Ben je bang voor honden vervolgt hij? Nou nee, zeg ik. We hebben zelf honden gehad. Mooi zegt André, mijn dochter heeft honden zo groot als pony’s en die zijn ook niet bang van jou. Daarna gaan we op pad, nog 25 km naar onze overnachtingsplaats. Het wordt hier bergachtig dus de pedalen moeten flink worden ingetrapt. Onderweg vertelt André over de streek en dat hier ook mijnbouw was vroeger. Een bijzondere mijnbouw, maar daarover morgen meer. We bereiken onze overnachtingsplek en krijgen een warm onthaal van de waakhonden die gelukkig achter een hek zitten. We doen eerst een biertje zoals gebruikelijk, kunnen douchen en gaan daarna wat eten bij de ‘Griek’ in een aangrenzend dorp. Veel Nederlanders kennen André’s, André Rieu en André Kuipers, maar wij hebben André Strooper. Hij gaat vanaf morgen bij onze kleine fietsgroep ‘eerste viool spelen’ en gaat ons als een ‘Raket’ naar huis begeleiden.