Cambridge - Stortford

Dag 13. Cambridge- Audley End - Stortford 

57 km in 2 uur en 55 min, 19.6 km gemiddeld, 304 hoogtemeters

Na 10 uur droog en daarna zonnig weer met harde wind van rechts

"Sightseeing Cambridge en Audley End House"

Gisteravond en vannacht zijn we ongelooflijk verwend in het Quy Mill Hotel.

De kamer, bediening, het diner en vanmorgen het ontbijt waren voortreffelijk.

In de lobby heb ik daarna uitgebreid de Volkskrant op de Ipad kunnen lezen.

Het regende dus geen enkele haast en er staan maar 60 km op het programma.

Ook alle tijd om Cambridge te verkennen; ik kende stad een beetje van een nascholing in de jaren tachtig, maar nu veel tijd om rustig de monumentale gebouwen uit vorige eeuwen op mij in te laten werken. In de stad studeren 22.000 studenten voornamelijk aan het King's College en Trinity College. Verder zijn er veel kerken en is de stad bekend van de rondvaarten op de Cam rivier.

Ik neem altijd de kortste weg naar het centrum, maar een portiertje in een grijs kostuum met bolhoed wees mij eenweg,die niet de kortste was.

Willem ontmoet in het centrum op het terras Engelse Spaanse vrienden uit Pals, een ongelooflijk toeval.

Google Maps vond weer de mooiste smalle fietspaden naar ons volgende hotel in Stortford en bij toeval rijden we langs een prachtig landgoed: Audley End House.Dit kasteel uit vroeg 17e eeuw is in 1941 uiteindelijk door Baron Braybrooke aan de Engelse staat verkocht, omdat hij het niet meer kon onderhouden.  Het is prachtig gerestaureerd en de tuinen zijn indrukwekkend van architectuur.

Nu slapen we vannacht is een klassiek Engels hotel, niet onder de brug, maar onder de startbaan van het Stansted vliegveld bij Londen. 

De goedkope vliegmaatschappijen hebben hier hun uitvalsbasis gevonden.

Wij hebben nergens last van, we slapen toch wel.

Morgen op naar Londen.

Verhaal van Willem op Facebook

We zijn dus een andere route gereden, en we zijn daar zeer content over. Er is vannacht een bak regen gevallen en vanmorgen regende het nog. Tijd om na het ontbijt voor Gert om nog even de ochtendkrant te lezen. Je moet zo'n reis toch ook een beetje menselijk maken niet waar?

Als het droog is gaan we naar Cambridge, volgens Gert een prachtige stad. Zijn studentenhart gaat weer open en hij fietst vol enthousiasme de ene na de andere campus op. Echter, over staan van die mannetjes met bolhoeden en oordopjes, waarschijnlijk van Schotland Yard, MI6 of dubbel O seven die je vriendelijk doch dringend verzoeken rechtsomkeer (ja zeker, geen linksomkeer) te maken omdat er geen fietsen zijn toegestaan op het terrein.

We rijden de stadstour, niet met de bus maar met de bike. Makkelijk stoppen en parkeren, plaatjes maken en weer door. We nemen nog een koffie op een pleintje en daarna moet ik even naar de flappentap. Het geld vliegt bijna net zo hard mijn portemonnee uit als Gert zijn stekkers kwijt raakt. (Had ik al verteld dat hij alweer een stekker kwijt is, het lijkt wel Hans / Gert en Grietje, maar dan met stekkers).

Als ik terug loop zitten op het zelfde terras als waar wij net zaten Wilma en Steward, kennissen van mij uit Pals, Spanje. Hij woont niet echt in de buurt maar moet in Cambridge zijn om naar zijn rug te laten kijken. Ze zijn wat vroeg voor het consult en besluiten eerst een lunch te nemen, recht voor mijn neus. Wat is de wereld toch klein.

Daarna moeten we op de pedalen, we hebben nog niet veel gedaan, richting Londen. We besluiten via de Google van Gert Cambridge te verlaten en ik moet zeggen, je verzint het niet. Te gek voor woorden welke paden dit navigatiewonder vindt om je de stad uit te brengen. We fietsen langs de rivier de Cam en volgen de meest vreemde paden, kleine bruggetjes en een tunnel waar links een doorgang voor fietsers en wandelaars is en rechts een doorgang voor koeien, aan de enorme hoeveelheid 'shit' op de weg te beoordelen.

En we komen ook nog eens op de juiste route dus nu maar eens trappen. Na ongeveer 25 kilometer zie ik links in mijn ooghoek over een heg een aantal fraaie gebouwen en even later volgt een grote entree. Ik stel voor daar even te kijken.

KOMEN we op een landgoed, enorm, ENORM. Het heet Audley’s End, je moet het maar eens opzoeken op Google en/of Wikipedia. We mogen naar binnen maar niet fotograferen. Gaat binnen net mijn telefoon en druk ik op verkeerde knop, maak per ongeluk dus toch foto's, sorry. In iedere kamer staan dames om op te letten dat je nergens aan zit en geen foto's maakt. Ze moeten wel 300 dames optrommelen iedere dag (denk ik).

In de omsc hrijving leest Gert dat de huidige locatie ongeveer een-derde is van wat het oorspronkelijk was, ongelofelijk.

We maken er tevens een 'junkstop' voor coke en chips en rijden dan door naar de avondbestemming. Bij het dorpje Stortford roept Gert: "ik ment dat fort zat is", dat is een 'gevleugelde' uitdrukking van artsen, je moet hem er maar eens naar vragen.

We (hopen te) slapen onder de startbaan van London Stensted