Gravelines - Vlissingen

Dag 18 Gravelines - Duinkerken - Panne - de Haan - Knokke - Breskens - Vlissingen 

153 km in 7 uur en 18 min, 21.8 km/ uur gemiddeld, 189 hoogtemeters

Eerst zwaar bewolkt, later zon, flinke wind tegen, 20 graden 

"Toch nog een pittige één na laatste dag"

Als we het vestingstadje Gravelines verlaten blijkt mijn voorband langzaam leeg te lopen en later gaat mijn achterband ook de geest geven. Het laatste keienpad in Engeland heeft mijn  positieve gevoel over de kwaliteit van de banden ernstig negatief beïnvloed.

Vandaag tegenwind en dat zijn we niet gewend, maar de boulevards in België maken een heerlijke breek in het stampen op de pedalen. 

We rijden nu van zuid naar noord en dat ziet er toch anders uit dan 10 jaar geleden. 

Toen fietsten we met een windje in de rug dezelfde etappe. We dachten continu over boulevards te kunnen fietsen, maar nu blijkt er veel veranderd te zijn. Zo stranden we zelfs op een naaktstrand en dat schiet niet op in het losse zand.

Bij Knokke is de boulevard echter wel veel langer geworden. Zelfs zo lang dat we 3 km onder Cadzand-Bad niet verder kunnen. De Nederlandse grens is nog maar 3 km weg en de Belgen hebben nu een slufter aangelegd in het Zwin. Die slufter is zo nieuw dat hij nog niet op de kaart staat en de richtingaanwijzersborden en Google Maps het nog niet weten. Het is vloed dus we kunnen ook niet lopend over het strand Nederland bereiken.

Over gravelpaden worden we teruggestuurd naar Knokke en via Sluis bereiken we Nederland. Dan blijkt ook bij Breskens de boot naar Vlissingen net vertrokken te zijn.

Met een cola en een frikandel speciaal in een frietkot kom ik weer op verhaal.

Ons terminale bier drinken we pas om 19 uur in ons hotel aan de Westerschelde, waar de zeeschepen vlak voor de deur langsvaren.

Morgen de laatste etappe en dan kunnen we onze vrouwen weer de armen sluiten.

Verhaal van Willem op Facebook

In de vestingstad Grevelingen / Graveline hebben we overnacht. De kamer was top, het eten minder, jammer voor een Franse keuken.

Na het ontbijt sprint Gert naar zijn fiets, even kijken of de achterband nog hard is. De achterband wel maar de voorband is vanmorgen het probleem, half hard dus ook half zacht. Oppompen en beginnen aan een lange rit naar Vlissingen. We moeten eerst om het industriegedeelte van Duinkerken heen, een soort Pernis. We nemen natuurlijk weer eens een verkeerde afslag, wanneer leren we dat nou eens af? Daarna nog de stad Duinkerken en we hebben er dan al 35 km op zitten. Gert roept : ik red het niet tot de Panne, er moet lucht in de voorband. Nogmaals opgepompt maar we besluiten tot een koffiestop en een bandenwissel in de Panne inmiddels in België.

Na de stop rijden we over de Belgische boulevards die mooi en breed zijn. De flats erlangs gebouwd kunnen in niet bekoren, het doet allemaal groot en kolossaal aan.

Op deze boulevards worden door tientallen bedrijven allerlei voertuigen verhuurd aan de kids die ook een dagje uit zijn en zich willen vermaken. In noem hier tweewielers, driewielers, vierwielers, naast elkaar dan wel achter elkaar, vliegende Hollanders, Belgen en Fransen, en tegenwoordig al dan niet elektrisch voortgedreven. Deze kids krijgen op deze voertuigen terroristische neigingen en proberen je van de fiets te rijden.

Kinderen hebben sowieso geen richtinggevoel en schieten bij voorkeur van links naar rechts zonder dit zelf te weten en al zeker zonder richting aan te geven. Roepen : KIJK UIT, heeft geen enkele zin want ze kijken uit, alleen ergens anders naar. En dan worden er ook nog rolstoelen door het parcours gerold, en rollators, scootmobielen schieten voorbij, en dan alle wandelaars die met hun telefoon aan het spelen zijn en niet kijken waar ze lopen. Nee het fietsen is geen feest op de Belgische boulevards. Zo wordt onze rit over de boulevard(s) in België EEN grote ontwijkingsmanoeuvre. 

Maar na wederom een cola stop Heist Gert zich weer op de velo (zo spreken ze hier fiets uit) en “Knokke” we ons een weg naar het noorden. We kennen deze weg nog van een jaar of 10 geleden toen we de andere kant op reden naar Barcelona, maar er is intussen veel verandert. Na Knokke volgt een mooi nieuw pad langs natuurgebied Het Zwin maar aan het eind loopt dit pad dood in het zand, nog 2 km voor Catzand. Hoe dan in Nederland te komen? Kunnen we door Het Zwin of moeten we er helemaal omheen? We gaan het vragen aan de plaatselijke bevolking maar die geven tegenstrijdige aanwijzingen. We volgen ze allemaal maar moeten uiteindelijk helemaal omrijden.

Dan komt Breskens in zicht en Gert durft het bijna niet meer te zeggen: de achterband loopt leeg. En weer proberen we de band op te pompen om Breskens te halen. Maar ja, kleine gaatjes lopen harder leeg naarmate je ze harder oppompt. De laatste Franse band eronder gemonteerd en als we in Breskens aankomen vaart het pond net voor onze neus weg. 

Dit vieren we met cola en een frikandel-oorlog. De laatste van Gert was 25 jaar geleden maar hij belooft plechtig dat de volgende niet meer zo lang zal duren.

Aan de overkant ligt Vlissingen, onze laatste stopplaats. We logeren bij hotel Solsikin aan de Schelde.