Kingston upon Hull - Holbeach

Dag 11. Kingston upon Hull - Caistor - Walesby - Boston - Holbeach

147 km in 6 uur en 31 min, 22.4 km/uur gemiddeld, 542 hoogtemeters

Half bewolkt, flinke wind van rechts, 20 graden.

"Vandaag geen Noordzee gezien"

Gisteren last van mijn rechter achillespees gekregen, de zondag met 160 km en 1600 hoogtemeters met hellingen tot 23% hebben veel gevergd van het rechter onderbeen.

Ondanks een erg klein verzet moesten klimmetjes staande genomen worden.

Naproxen en een nachtrust van 9 uur hebben wonderen gedaan, het ging vandaag soepel. De rechter heup en mijn onderbeen deden het vandaag weer als vanouds.

Er moest een flink eind gefietst worden door de East Midlands van het Graafschap Lincolnshire met weinig klimmetjes door groene weiden en graanvelden. De harde westenwind wordt getemperd door hoge hagen van boeren, die hun erfgoed daarmee beschermen. 

De brug over de Humber zijn we goed overgekomen!

Willem op kop houdt mij onvermoeibaar uit de wind en hij bepaald een rustig tempo, de koers wordt van de Mio afgelezen. Die route heeft Willem thuis op de laptop gemaakt en de Mio vertaalt die route in een weg naar Holbeach. Mijn fietscomputer Garmin bleek niet met de Mio compatible, dus die doet niet mee met de routebepaling.

Wel zet ik elke morgen mijn IPhone Google Maps aan met een fietsroute naar het volgende hotel, geboekt bij Booking.comin de maand april. Dat werkt geweldig, want op mijn IPhone met een groot beeldscherm weet ik precies waar ik ben en hoe de route loopt met het aantal Miles en de verwachte aankomst in het hotel bij een gemiddelde snelheid van 19 km/uur. 

Google Maps tovert voor fietsers de meest mooie routes in zijn programma, zo reden we vandaag wel 40 km langs de rivier de Witham tussen Lincoln en Boston, maar ook over onverharde bospaden met rijpe bramen langs de kant.

Wat mij betreft in de toekomst alleen Google Maps, je komt over de mooiste paden altijd op je bestemming en je hoeft thuis niet tevoren je route uit te stippelen.

De Mio stuurde ons vandaag weer de autoweg op en mijn iPhone vond een mooi alternatief. Bezwaar is wel het hoge energieverbruik, hetgeen ik oplos met een powerbank. 

Ook werd de IPhone wel door de zon te heet onder de hoes van de Ipad op het stuur.

Nu logeren we in een oud Engels landhuis zonder horeca voorzieningen. 

In de plaatselijke pub drinken we nu ons bier tussen luidruchtige feestgangers.

We zijn al dik over de helft, zitten nu op de hoogte van Den Helder en gaan morgen de kust weer opzoeken bij Norwich.

Verhaal van Willem op Facebook 

Vlakbij het hotel onder de brug is een bar waar je goed kunt eten wordt ons verteld. Daar fietsen we naar toe en kunnen plaats nemen waar we willen. Aan het raam natuurlijk, uitzicht op de Humberbrug en op de fietsen. De borden van de vorige eters staan er nog en worden maar niet afgeruimd, niet netjes en bediening genoeg. Na verloop van tijd komt een meisje vragen of het lekker was? Wij helpen haar even op de goede weg en zeggen dat we eten en drinken willen, dat dit niet van ons is. "Dat moet u aan de bar bestellen heren", en ik wilde nog vragen of ik de vuile borden nog mee moest nemen maar ze pakte ze al.

We bestellen kippenvleugels vooraf en een 'steak in ale pie' als hoofdgerecht. Komen ze even later met de steak pie aandraven, ze rijden hier ook links hè. Oh, wij hadden de vleugels als voorgerecht willen hebben?

Uiteindelijk is alles goed gekomen omdat wij een fantastisch incasseringsvermogen hebben. De steak pie was een grote gebakken toren waar de verrassing de steak had moeten zijn, u snapt het wel, twee stukjes heb ik aangetroffen.

We hebben een lange reis van 145 km voor de boeg en Gert klaagde een beetje over zijn achillespees. Hij heeft als voorzorg een pil genomen, goed geslapen en we gaan voorzichtig op pad, eerst de brug over. Het is een enorm ding en hij hangt maar aan 'draadjes'. In het midden zijn de 'draadjes' korter en we maken foto's en genieten van het uitzicht. Hoogtevrees moet je hier niet hebben.

De route is saaier, veel akkers met hoge struiken erlangs waardoor het uitzicht wordt belemmerd. Door mooie bossen maar door de bomen zag je het bos niet. Weinig plekken voor fotomomenten, kilometers vreten, dat wordt het vandaag. We proberen voor de koffiestop een plaatje Caistor te bereiken en daar is gelukkig 1 koffielokaal open, verder is het letterlijk en figuurlijk 'een gat'.

We moeten naar Boston maar dat blijkt zonder stop niet te doen. We maken twee cola en chips stops, en laten de lunch in Boston vervallen. Onze 'motoren' doen het prima op deze combi van junkfood.

Door een aanwijzing in Google komen we weer op een 'hazenpad', we hopen dat dit niet te lang gaat duren. Even later draaien we een pad op langs een rivier, en dat houdt maar niet op. Prachtig, wind weer mee en zon in het gezicht. We vergeten op de tellers te kijken en de kilometers vliegen eraf. Aan al het mooie komt een eind, ook aan dat pad van wel 30 kilometers lang. We moeten een drukke weg over en ik hou Gert vast aan zijn schouder, hij wil nog wel eens snel zijn. Aan de overzijde weer een klein pad en ik maak een plas-stop. Gert is intussen de bramenstruik in gedoken en staat tot zijn enkels in de bramen. Ze heerlijk groot en rijp en we blijven wel 15 min staan eten.

Het laatste deel is een stuk van de A17 en daar wordt je als fietser niet blij van. Drukke weg en de vrachtauto's moeten soms achter ons blijven omdat het anders niet past op het straatje. Maar om een uur of zes plaatselijke tijd staan we voor ons hotel in Holbeach, ongeschonden en daar worden weer blij van.