Dag 11. Zaterdag 18 augustus 2007. St. Nazaire - St. Jean de Monts - Les Sables - La Tranche sur Mer

Dag 11. Zaterdag 18 augustus 2007. St. Nazaire - Pornic - St Jean de Monts - Les Sables - La Tranche sur Mer.

Gereden: 186 km in 8 uur, gemiddeld 23 km/uur, half bewolkt, vooral tegenwind.

We starten vroeg, om even over 8 rijden we richting de grote brug van St.Nazaire over de Loire. Het is wederom geen pretje om over de hoge brug te rijden maar er is geen alternatief. Het autoverkeer raast vlak langs ons heen en we proberen er zo snel mogelijk overheen te komen. Na de brug kunnen we een pad volgen dat ons langs de kust lijdt, de ‘velocean’ genaamd. Het pad eindigt in een giga poldergebied van zo’n 70 km, waar we geen enkele bescherming tegen de harde tegenwind. Vanmorgen is het weer beuken geblazen dus. Na 85 km komen we moe gestreden aan in St. Jean sur Mer, een grote badplaats. Op een mooie plek aan de boulevard blijkt de bediening het niet aan te kunnen en na 20 minuten verplaatsen we ons naar een aangrenzende Italiaan. Ik had mijzelf voor het ‘buffelen’ vanmorgen een geweldige spaghetti carbonara beloofd, maar we krijgen ongeveer de slechtste die we ooit geserveerd kregen. Gert laat er zelfs een deel van staan.

Omdat de ochtend al tegenviel, kiezen we nu voor de korte versie van deze etappe, alleen die is er niet. We verdelen de rest van de dag weer in 3 fietsbare brokken en lassen een ijsstop en een melon-break in. We komen rond 19.00 uur aan in ons hotel in La Tranche sur Mer.

De dagafstanden en rijtijden beginnen een beetje op werken te lijken, pffff.

De fietsen snel in de garage, bagage op de kamer en dan snel een biertje op het terras. We hebben ze verdient vandaag. Later op de avond dient zich een kuchje en een niesbui aan. Ik moet niet ziek worden natuurlijk en neem een aspirine voor het slapen gaan.

Collega weggebruikers: We rijden dwars door Frankrijk over witte, gele en rode wegen. Het aantal fietspaden is belachelijk weinig en je moet je weg vinden tussen het andere verkeer. 90% rijdt met een grote boog om ons heen, maar veel mensen ergeren zich toch en gaan toeteren, omdat ze even af moeten remmen voor twee fietsers.

Soms steek ik dan even een middelvinger op, als goed Nederlands gebruik ten teken dat ik het geluidsignaal heb gehoord. Vandaag was er een automobilist die dit blijkbaar verkeerd interpreteerde en midden op de weg stopte. Aan de bijrijderskant stapte een boom van een vent uit, die luid schreeuwend met mij op de vuist wilde. Daar ga ik natuurlijk geen energie aan verspelen, ik ontweek hem en reed door. Bij een tweede inhaalactie probeerde hij mij met een geopend portier van de fiets te slaan, ook dat lukte niet. Waarschijnlijk heeft hij zijn woede later op zijn vrouw gekoeld, want we hebben geen last meer van de driftkikkers gehad.