Santiago, Dag 20

27 augustus 2003 - Santiago de Compostela, Spanje

Verslag van de pelgrimgangers op weg naar Santiago de Compostela  27 augustus 2003

Dag   20.    Portomarin - Palas de Rei - Melide - Arzua - Touro - Santiago de Compostela

Gereden:    112 km.      Rijtijd:   5.45 uur          gemiddeld 21 km/uur

Zoals in bijna alle verslagen beginnen we bij het laatste deel van de vorige dag. Het tanken van brandstof om de volgende dag niet gelijk zonder energie te zitten. Gijsbert wilde alle resten aan het einde van de reis verwerken in een tagiatelli-menu zonder weerga. Omdat we de weersomstandigheden niet vertrouwden is de tent opgezet en na de genoemde werkzaamheden en de opknapbeurt van de wielrenners konden we aan tafel. Er werd per persoon een berg eten opgeschept waar we langer tegenaan zaten te hikken dan de laatst genomen col (en die was niet mis). Maar zoals echte doorbijters betaamt hebben we ook deze hindernis weten te nemen. Laat geen misverstand ontstaan over het woord hindernis, het was de kwantiteit die ons parten speelde, niet de kwaliteit. Bij het gerecht stond nog een uitstekende salade uitgestald en als toetje was er een Flan de Vanilla. Vervolgens hebben we nog even nageborreld en een planning gemaakt voor de volgende dag, de laatste van de reeks.

De volgende dag begint al direct heel bijzonder. We staan op en het is droog gebleven vannacht. Dat zou echter niet lang meer duren. Donkere wolken schieten over ons heen en er verschijnt een grote regenboog, die natuurlijk richting Santiago wijst. We maken er een foto van, pakken alles van de waslijnen, bergen de spullen zoveel mogelijk in de auto en trachten onder de parasol toch nog enigszins te ontbijten. Om 8.30 uur gaan we weg. We zijn gisteren naar de camping gereden door een ontstellend diep gat in te rijden: dat moet nu in omgekeerde richting genomen worden en dat met koude stramme benen.

We beginnen met regenjacks aan en deze zijn binnen de kortste keren van binnen net zo nat als van buiten. We moeten ze echter aanhouden vanwege de koude wind. Het traject is verrekte lastig. Het zijn kleine wegen langs boerenerven, die voorzien zijn van een flink hellings-percentage en natuurlijk ook dalingen maar deze zijn zo glad en slecht geasfalteerd dat de snelheid niet boven de 20 km per uur komt. Het schiet dus niet echt op vandaag. Na 28 km duiken we als verzopen katten een chauffeurscafé binnen en zijn ernstig aan koffie toe, warme koffie. Dan kijken we op de klokken, 16.00 uur is het show-time, we moeten verder. We hebben ook nog een lunchafspraak, dus …….

Na de koffie stopt het met regenen en breekt de zon door. De hemel is nog zwaar bewolkt, maar de jassen gaan toch uit. Het weer wordt geleidelijk toch steeds beter. Dan hoort Gert een band leeg lopen en roept lek, lek. Hij hoopt nog even dat het de band van Adriaan betreft die vlak voor hem rijdt, maar het blijkt zijn eigen voorband te zijn. Op een parkeerplaats wordt de boel gedemonteerd. Martin reed juist met de turbo erop vooruit en hoorde niet de schreeuw “lek”en de fluit van Adriaan. Na 2 kilometer zag hij dat hij geen achtervolgers meer had en keerde op zijn sporen terug. De oorzaak van de lekke band wordt niet gevonden (door de haast????) en de reserve band wordt gemonteerd. Daar krijgen we later nog spijt van.

Door de slechte weg. en de koffie, en de lekke band, schiet het dus echt niet op. We gaan ons een beetje zorgen maken omtrent de uitzending van hedenmiddag. We kijken op de teller, en op de klok en bedenken ons dat we nog aardig door moeten trappen. Bovendien wil het maar niet vlak worden in Galicië, de ene heuvel na de andere verschijnt in beeld. We richten ons op de lunch en Gijsbert meldt zich via de GSM. Waar zitten jullie??? We rijden net een heuvel op, daarna zal het wel bergafwaarts gaan. Gijsbert volgt de route en zal ons achterop rijden. Dit gebeurt ook vlak voor het dorp Touro. Vlak voor dit dorp merkt Gert dat zijn voorband weer lek is, gelukkig dat Gijs in de buurt is. De reparatie kan tijdens de lunch gebeuren, een beetje lucht erin en rijden maar. Adriaan weet van de afspraak niet af en scheurt Touro door met de snelheid van een Joint-Strike-Fighter met naverbranders, de rest  van de groep er achteraan. Na 3 km roept Gert geïrriteerd: "mijn band is weer leeg, waar blijft Gijs nou".

Gijsbert ondertussen heeft heel Touro afgezocht en is aan de rand van het dorp blijven staan, afspraak = afspraak. Besloten wordt om Gert opnieuw van lucht te voorzien en terug te rijden. Daar treffen we elkaar om een nieuwe afspraak te maken. Even later zitten we buiten Touro op een prachtig veldje van de lunch genieten, terwijl Gert en Adriaan het zekere voor het onzekere nemen en een nieuwe binnen- en buitenband monteren.

Rekenen, rekenen, om 16.00 uur moeten we op het plein zijn. Het is nog 32 km., de gemiddelde snelheid ligt op 20 km per uur dus nog 1,5 uur te gaan. We vertrekken om half drie en dus op een strak schema. We kunnen ons geen materiaalpech meer veroorloven. Dit gebeurt gelukkig ook niet, maar in een klein dorpje waar de route doorheen loopt, komen uit een zijstraat een 30-tal koeien gelopen. De koeien lopen een soort demonstratie tegen het gebruik van runderlappen en biefstukken en nemen de gehele straat (1,5 mtr. breed) in beslag. Gelukkig nemen ze 5 minuten later de afslag naar een weiland, zodat wij onze weg kunnen vervolgen.

Aan de weg naar Santiago lijkt geen eind te komen, na iedere beklimming denken we de stad te kunnen zien. Dan, volgens de teller nog een 5 km te gaan, komt er een buitenwijk van de stad in zicht en tijdens de afdaling rijden we over een grote verkeersweg waar een bord staat: SANTIAGO. We zijn er nog niet. We moeten nog een hele klim maken door de buitenwijk, voordat we de oude stad zien waar de kathedraal zich bevindt. Adriaan voorop, hij is er al eens geweest. Fietsend door de voetgangerszone komen we eindelijk op het plein, 5 minuten te laat door die protesterende koeien.

Dan staan we op HET plein, het is er erg druk. We hebben gemengde gevoelens, de een wat meer dan de ander. Onwerkelijk, dat ervaren we wel. Bijna 3000 km. weg van huis, en dat op de fiets. We feliciteren elkaar met het volbrengen van de tocht en zijn blij dat het zonder problemen is verlopen. Kees van Bueren heeft al twee keer gebeld naar Gijsbert en zit voor de computer naar de web-cam van Santiago te kijken. Het beeld is erg klein en het is moeilijk te zien. We bellen hem en melden dat we met z’n allen boven op de trap staan. Hier bellen we ook even onze familie, die ons feliciteren met de prestatie. Daarna gaan we naar het Oficina del Peregrino, waar we ons Compostolaat op gaan halen, en…… de laatste stempel in ons paspoort. Hij is precies vol. We lopen nog even door de stad en gaan richting camping, Gijsbert heeft er een gevonden met nog een bijzonder zware klim. Dat kan er ook nog wel bij. 

Na het uitpakken en opzetten van alle spullen gaan we plannen maken voor de avond. We gaan eten in de stad, in een Italiaans restaurant. Na het eten van het voor- en hoofdgerecht komen de sigaren op tafel. Martin heeft ’s middags grote Havanna’s gekocht om na het eten uitgebreid stoom af te blazen. Gert en Lambert maken ook gebruik van deze ongezonde aanbieding. Het ontsteken van het geheel leidt nog tot enige consternatie, eerst moet een cederhoutje worden aangestoken en daarmee de sigaar. Het houtje wil maar niet branden en als het brand wordt het door de hilariteit uitgeproest. Uiteindelijk branden de sigaren, maar Gert moet er flink aan trekken om hem aan te houden. Wellicht doordat het kwam omdat hij achterstevoren was begonnen. Na de heerlijke maaltijd meldt Lambert dat het hem een enorm plezier zou doen als hij ons deze maaltijd aan kon bieden. Wij bedanken hem vriendelijk en nemen nog een lekkere koffie en borrel toe.

Foto’s