Santiago, Dag 19.

Verslag van de pelgrimgangers op weg naar Santiago de Compostela 26 augustus 2003

Dag  19.  Molinaseca - Ponferrada - Villafranca - Cebreiro - Samos - Sarria - Portomarin

Gereden:    136 km.       Rijtijd:      6.05 uur          gemiddeld 23 km/uur

Na de inspannende dag van gisteren met oa de  beklimming van de Cruz de Ferro kwamen we verkleumd aan in Molinaseca. Alleen Willem was zo verstandig geweest een windjack mee te nemen. De anderen begonnen zonder zweethemd en jack in rugzak. In Astoria was het namelijk nog broeierig warm, toen we aan de beklimming begonnen. Er was een harde koude tegenwind en de bergen bleken bekleed met een wolkendek. Gelukkig kregen we kranten op de top in Manjarin voor onder het wielrenshirt, hetgeen de ergste kou wegnam in de lange gevaarlijke steile afdaling met veel grind in de bochten.

Gijsbert kon geen camping vinden in Molinaseca en Ponferrada. We vonden onderdak in een Refugio, een voormalige kapel dat omgebouwd is tot Albergo voor pelgrims. Er is ook een mogelijkheid om in de tuin te kamperen in al gereedstaande tentjes of in stapelbedden aan de zijgevel van de kapel (buiten). We kozen voor de tentjes voor 4 euro per persoon. We konden er douchen en Gijsbert kon zijn koelkasten installeren onder de veranda van het terras.

Het is al laat, dus drinken we snel een biertje, douchen en maken de tenten in gereedheid. Lopend gaan we het dorpje verkennen en kiezen voor het Meson El Palacio. Deze Auberge ligt aan de stenen boogbrug bij de kerk en de karakteristieke woningen met sierwapens op de gevels. Willem wil trakteren ter gelegenheid van het feit dat we in Spanje, zijn 2e vaderland,  zijn en nog wel op de fiets. We kiezen voor een heerlijke salade vooraf en entrecote als hoofdgerecht en Crème Brülée toe. Op de camping drinken we daarna nog een glas heerlijke cognac, Carlos Primero. Willem en Lambert maken het verslag van de dag af en verzenden het nog, we proberen zo gestructureerd mogelijk onze dagen in te delen. Daar hoort ook de informatievoorziening bij. De anderen druipen vermoeid af in de tentjes.

’s Morgens blijkt dat de keuze niet buiten te slapen een goede was: alles is nat van de dauw, ook de spullen die buiten de tent zijn blijven liggen zijn vochtig geworden. De wandelaars zijn vertrokken als wij om 7.15 uur opstaan. Gijsbert is inmiddels al met het ontbijt bezig onder de veranda. Daar wordt natuurlijk weer uitgebreid gebruikt van gemaakt. Als hij om 9 uur de auto ingelaten heeft en hij wil gaan douchen mag dat niet. Een refugio sluit  ’s morgens om 8 uur. De douches worden al schoongemaakt, hij is te laat. Een fooi van 10 euro wordt door de eigenaar afgeslagen, maar de eigenaar gaat toch door de knieën, Gijsbert mag douchen. Voor Gijs hoeft het echter niet meer en vertrekt. Het gaf toch een smet op de verder prima overnachting.

Wij zijn inmiddels alweer vertrokken voor wederom een zware etappe. Je denkt namelijk dat als je eenmaal de Cruz de Ferro bedwongen hebt en je steen achtergelaten hebt, dat Santiago binnen handbereik is, maar we moeten de bergen van Galicië nog doorkruisen. Adriaan heeft ons daarvoor al dagen gewaarschuwd.

Na de drukke moderne industriestad Ponferrada, met een prachtige oude burcht, bereiken we na een pittige klim het leuke plaatsje Villafranca del Bierzo. Ook hier passeren we weer een 16e eeuwse burcht met versterkte hoektorens en we drinken koffie en eten een broodje op een leuk pleintje in de zon.

Daarna een stempel gehaald en we beginnen aan een 30 kilometer lange klim naar Cebreiro op 1335 meter. De omgeving is bergachtig met mooie begroeiing en dorpjes in de dalen. Het meest indrukwekkend is de aangelegde snelweg, die ook deze bergpas passeert. Indrukwekkende viaducten met soms wel pijlers van 200 meter lang zien we langszij. Wij rijden de oude weg die de snelweg herhaaldelijk kruist. Ons traject is meer geaccidenteerd. Voor de snelweg zijn soms hele bergkammen afgegraven om de weg niet teveel helling te geven, de fietsers moeten echter flink trappen tegen de steile hellingen.

Op de Puerte Pedrafita op 1100 meter drinken we een cola. Gijsbert belt op dat hij 16 km verderop staat, voorbij de top van de Cebreiro, met de lunch en verwacht ons over een half uur. Je merkt dan dat hij geen rekening houdt met het klimmen en dalen. Voor Gert en Martin is dat laatste stuk erg moeilijk door de hongerklop, maar ze halen het op wilskracht. In het zonnetje, maar uit de wind door de parasols, genieten we van de openluchtlunch. We worden jaloers aangekeken door hongerige uitgedroogde pelgrimgangers, die net als wij  Santiago proberen te halen. Voor de afdaling trekken we weer onze windjacks aan en stoppen in Samos voor een stempel in een refugio, dat gelegen is in een enorm gebouwencomplex van de Monasterio San Julian de Samos. Dit klooster met een indrukwekkende barokgevel is prachtig gerestaureerd. We mogen er blijven slapen en zien al 6 pelgrims op een stapelbed liggen uit te rusten.

Adriaan en zijn vrienden werden er in 2000 geweigerd, omdat fietsers pas na 20 uur worden toegelaten als er nog plaats is. Augustus blijkt echter veel minder druk dan juli. Er is nog plaats genoeg. 12 km verderop, in het saaie stadje Sarria laat hij ons het hotel zien waar zij toen overnacht hebben, maar niet konden slapen door de discomuziek.

Na nog een 3 tal klimmetjes en een prachtige brede afdaling waar wel 70 kilometer bereikt wordt komen we aan in Portomarin. Dit dorpje ligt aan een stuwmeer. In het meer is nauwelijks water, zodat resten van huizen en bomen zichtbaar zijn. Het oude dorp is in 1962 onderwater gezet, toen de stuwdam klaar was. De kerk en de mooiste gebouwen zijn steen voor steen afgebroken en opgebouwd bij twee, wel bewaard gebleven, paleizen uit de 16e eeuw. 

De camping ligt aan het stuwmeer en de beheerder is een Zwitser. Hij vertelt dat we morgen bronwater van hem krijgen voor de bidons. Alle pelgrimsgangers die dat gedronken hebben zijn goed in Santiago aangekomen. Santiago is nog maar 100 kilometer……