Dag 4. Maandag 25 mei 2009. Remagen - Koblenz - Boppard - Lorelei - Bingen

Dag 4. Maandag 25 mei 2009. Remagen - Koblenz - Boppard - Lorelei - Bingen

Gereden: 115 km in 5 uur, 23 km/uur gemiddeld, tot 33 graden, zonnig en tegenwind.

De problemen met het verzending van de reisverslagen zijn nog niet opgelost. Het ligt niet aan de internetverbinding, maar aan het versturen van mail naar grote adressenbestanden, we hebben meer dan 300 volgers. Een internetprovider ziet dat als spam en blokkeert alles, we werken eraan. 

De routes tot dusver zijn bijzonder mooi, de eerste 2 dagen in een prachtig Nederlands landschap, de 3e dag was een soort verbindingsdag van de Maas naar de Rijn en wordt niet in boekwerken omschreven. We hebben een eigen route gemaakt en dan is het maar afwachten hoe de werkelijkheid eruit gaat zien. In de mail van gisteren hebben jullie al gelezen dat we langs de Ruhr en door tal van mooie landschappen hebben gereden. Langs eindeloze velden groeide gerst, haver, mais, tarwe, erwten, bonen, bieten, aardappels en tal van andere producten. Het gewas stond in het veld al vrij hoog, zodat we bij passages met een provinciale weg goed op moesten letten, want de auto’s van opzij zijn dan niet zichtbaar.

Vanmorgen zijn we vanuit Remagen vertrokken voor een dagetappe langs de Rijn en wel het mooiste traject dat te vinden is langs deze grote rivier. De route voert dwars door een bergachtig gebied, waardoor de Rijn smal en kronkelig wordt, lastig bevaarbaar door de scheepvaart. Grote en kleine schepen met allerlei goederen en ook pleziervaart maakt volop gebruik van dit mooie traject. Het eerste deel van onze route naar de koffiestop, gepland in Koblenz, blijven we dicht langs de rivier. 

Het fietspad is grillig en we hebben de meest uiteenlopende plaveisels onder ons stuur door zien schieten, een kleine opsomming: Frans asfalt, Luxemburgse stenen, Belgische kinderkoppen, Duitse leem, Tsjechische gravel, Nederlands zand, Zwitserse keien, Italiaans natuursteen, Oostenrijkse hobbels, Engels raaigras en Bulgaarse beton. We zijn blij dat de echte slechte wegen pas in Tsjechië komen. In de dorpen passeren we vaak een prachtige boulevard met terrasjes. We kunnen helaas niet overal stoppen. In het voor- en natraject van een dorp liggen goede klinkerwegen, maar tussen de plaatsen in is het een ratjetoe. Soms prima asfalt, waardoor je van het uitzicht kunt genieten, maar ook oud asfalt waar de boomstronken flink doorheen steken, gaten in de weg, diepliggende waterafvoeren en soms een stuk onverhard stuk pad dat dan ineens overgaat in een meter brede zandgeul met losliggende stenen eindigend bij een trap, die je dan lopend moet nemen. De “Ferrari’s” onder de fietsen hebben het hier niet naar hun zin, de “Hummer” van Bert des te meer, evenals de berijder zelf.Bij de grotere steden langs de Rijn moeten we omrijden door het industrieterrein omdat het havengebied niet toegankelijk is, ook deze wegen zijn meer voor zwaar vrachtverkeer dan voor racefietsers.

De koffiestop is in Koblenz en we moeten via een brug de Moezel over om bij de "Deutsches Eck" te komen, het punt tussen deze twee rivieren. We zoeken een leuk restaurant, bestellen koffie en een flinke vruchtenpunt om het calorieverbruik te compenseren. We genieten van het uitzicht en hebben vandaag geen stress, de etappe is niet zo lang. De volgende afspraak is bij Boppard, waar we met Gijsbert de lunch gebruiken. Het is een stukkie van 25 km, rustig, rustig, anders zijn we er te vroeg. We stoppen regelmatig om een foto van de omgeving te maken, die per kilometer mooier lijkt te worden. De smalle paden hebben plaats gemaakt voor goede fietspaden langs de openbare weg. Het gebergte wordt hoger dus is er minder plaats voor paden, wegen en het spoor. 

Na de lunch in Boppard wordt er op een mooi plein met vakwerkhuizen geld getapt voor de onkosten onderweg. We komen sinds we langs de Rijn rijden vaak in stadjes, waar we de versnaperingen contant af moeten rekenen. We rijden nu al voor de 4de dag op onze tocht naar Praag en Wenen en het weer is steeds mooier geworden. Overdag moeten we steeds meer aan onze reis van 6 jaar geleden naar Santiago denken, toen we te maken hadden met een hittegolf. Ook vandaag zijn de temperaturen flink opgelopen, in Boppard was het zelfs 33 graden. Op de fiets is dit heerlijk, hoe warmer hoe beter, wij zitten per slot van rekening in de buitenlucht en hebben altijd verkoeling van de rijwind. De wind trekt ’s middags flink aan, we hebben hem recht tegen door het Rijndal en op kop rijden is dan flink aan poten.

In het laatste fietsdeel van vandaag komen we langs de Lorelei, een grote uitstekende rots waar de Rijn een scherpe bocht omheen maakt. De Rijn is hier op zijn smalst (113 meter) en het diepst (25 meter). Dit is de meest gevaarlijke passage voor de scheepvaart en er zijn in het verleden hier dan ook veel ongelukken gebeurd. Die scheepsrampen schreven ze dan toe aan een zingende maagd, de waternimf Lorelei, die op een rots zit en de schippers verleidt. Zo wordt aan alle ellende een romantisch tintje gegeven.

De aankomst is in Bingen, waar de Rijn weer breder wordt, hebben we een leuke camping aan de rivier. Gijsbert is al aan het uitpakken en we nemen snel plaats onder de luifel, lekker in de schaduw. Tijdens het bieren, wielerkleding wassen, fietsen poetsen, tenten opzetten, geteisterde lijven inmasseren, de dam verzorgen, moeten we echter de luifel verankeren vanwege naderend noodweer.

Of we het dreigende onweer overleven, hoort u morgen.    

Dilemma

In deze tijd van bootjes met piraten

Gaat er toch immers haast geen dag voorbij

Dat je weer van een overval hoort praten

Op grote schepen van de koopvaardij

Dat elke keer wat van die onverlaten

Jou dreigend met geweer en handgranaten

Tot stoppen dwingen voor hun barbarij

Hoe anders gaat het bij de Lorelei

Waar op een rots een nimf jou met haar zangen

Probeerde te verleiden met haar lust

Ik vraag me af wat Martin zou verlangen

Dat hij aan vreemde kusten werd gevangen?

Of dat een vrouw, beken dat maar gerust,

Hem innig, ook al is ’t een vreemde, kust?