Dag 13. Woensdag 3 juni 2009. Plzen - Horovice - Revnice - Praag

3 juni 2009 - Praag, Tsjechië

Gereden: 120 km in 5.45 uur, gemiddeld 21 km/uur, half bewolkt, stevige wind uit alle richtingen.

Gisteren zaten we er een beetje bij als "dooie vogeltjes". Het was voor ons gevoel de zwaarste etappe tot nog toe met de 1500 hoogtemeters en de 155.000 lengtemeters, wat waren we blij toen we het campingterrein opreden. De windhoos en de bui waarvoor we even moesten schuilen in een café, 1 km voor de finish, zijn overgewaaid en konden we met Gijsbert op de camping nog even in de late avondzon zitten. Altijd een lekker moment om op het einde van de dag de dingen met elkaar te bespreken, wat goed ging en bijna fout, samen met een drankje en een zoutje. We geven toe aan de vermoeidheid en besluiten weer op de camping te blijven eten. We moeten nu handen en voeten gebruiken om duidelijk te maken wat we willen bestellen, Engels en Duits zijn niet de sterke talen van de doorsnee Tsjech. We eten simpel maar voedzaam eten, maken het verslag af, wetende dat het niet verstuurd kan worden, als we niet de stad in gaan.

Willem gaat vanmorgen op de fiets broodjes halen en na weer een heerlijk ontbijt stappen we op de fiets naar Praag. Dat doen we natuurlijk de hele reis al maar vanmiddag komen we daar aan, wel heel bijzonder om dit weer per fiets te doen. We hebben vandaag niet zo’n zwaar parcours en we nemen weer de tijd om in plaatsen te fotograferen en even stil te staan bij bijzondere plekjes en ook het weer werkt hier weer aan mee. We rijden door een groot sparrenbos, de paden zijn redelijk met klein gemalen split en moeten hier en daar over kleine bruggetjes een watertje oversteken. We stoppen even bij een vreemd gebouw waar een door waterkracht aangedreven historische werkplaats te vinden is, we mogen even naar binnen om te kijken. Omdat er in de kleine plaatsen nauwelijks koffie te drinken valt of geen plaatsen te vinden zijn, besluiten we de koffiestop in de lunch te verstoppen. We wilden rond 12.00 uur lunchen in Lochovice, maar Gijsbert had op deze snelle actie van de fietsers niet gerekend en is er nog niet klaar voor zeg maar.

In een vervolg afspraak gaan we toch koffie drinken in de volgende grote plaats Horovice en kort daarna de lunch op een leuke plek in Revnice. Horovice is een grote plaats maar een cafeetje is maar moeilijk te vinden, toch lukt het ons. We rijden daarna door naar Revnice, Gijsbert staat bij een brug te wachten, maar daar aangekomen kunnen we hem niet vinden. Gert belt maar Gijsbert staat pertinent op de brug, maar wij ook. Dan moet hij op een andere brug staan, maar waar? We vinden hem uiteindelijk een kilometer verderop bij een andere brug en kunnen hier de batterij weer een beetje opladen. Het laatste stukje telt 56 km, na een klim weer 65, en na 10 km blijkt het nog 23 te zijn. Lambert raakt er ernstig van ontregeld. De aanwezige bewegwijzering laat ernstig te wensen over in deze streek, de routebordjes hangen soms met de ‘kop’ naar beneden aan een boom of zijn geheel afwezig.

We naderen Praag en moeten via de Moldau de camping zien te vinden, die op een eiland midden in de stad ligt. Het is druk in de stad en we missen weer een bord zodat we de ingang van de camping missen, en bijna in de stad draaien we om. Na aankomst bij de verzorgingsbus feliciteren we elkaar met het behalen van het eerste deel van de reis. Gert heeft nog 2 flessen Italiaanse cava koud staan die hij laat knallen en schenkt ze voor ons in, we maken er een feestelijk moment van.

Het waait enorm, het stormt bijna dus de tenten kunnen nog niet op worden gezet. De wind maakt het ook koud en we besluiten daarom snel de warmte op te zoeken van het restaurant van de camping. Daar aangekomen komt de waard vragen wat we willen drinken en al snel blijkt dat communicatie nauwelijks mogelijk is met hem. Je ziet in tijdschriften spotprenten van personen, dit was een wandelende spotprent. Ten dele kan hij daar natuurlijk niets aan doen maar hij zag er ongeschoren, onfris en zeer onverzorgd uit, loopt daarbij nog in een korte broek met een schort erover kortom een onverstaanbare trol die het duidelijk niet naar zijn zin had toen hij merkte dat onze groep bij hem wilde eten. Bij info over het menu, soep, welke soep, salade, welke salade, steak of schnitzel schudt hij steeds maar met zijn hoofd, hij heeft niets. Hij brabbelt iets onverstaanbaars en Gert steekt zijn vinger op, de man loopt weg. Hoeveel hebben er nu besteld, en WAT??????? We roepen hem voor de zekerheid na en steken 6 vingers op, misschien komt dat over. We maken grappen over de ontstane situatie en hebben al spijt van onze keuze (welke keuze). Dan denkt de trol dat we hem uitlachen en komt Tsjechisch stennis maken aan tafel. De hilariteit neemt hierdoor eerder toe dan af en we weten het nu zeker, hij gaat ons vanavond vergiftigen, we zullen de stad Praag nooit meer zien (DOOD is goed maar eerst WAWA)*** We denken eraan om ons stil aan terug te trekken maar niemand durft de eerste stap te zetten. Uit de keuken komen de meest vreselijke walmen en we nemen nog maar een glaasje. Na een kwartier komt de trol met 6 verbrande varkensschnitzels, patat en salade op een bordje en we beginnen met de frietjes. Uiteindelijk zijn bijna alle bordjes toch nog leeggegeten en na betaling besluiten we vanwege de kou maar direct in onze mandjes te stappen. Vannacht zal opa Martin weer aan ons gezelschap worden toegevoegd.

*** (DOOD of WAWA is een zeer langdurig maar geestig verhaal over een antropoloog in het amazonegebied die op zoek is naar de gewoonten van de daar aanwezig zeldzame Indianenstammen)

Galgenmaal

Het waait, het stormt en het is guur

We zouden graag iets warms gaan eten

Maar, heb je ’t ooit zo zout gegeten

Hier loopt, en dat is nogal zuur

Een spotprent, een karikatuur

Een trol is hij en oogt versleten

Hij zet voor ons wat op het vuur

Begreep hij ons? Wie kan het weten

En volgens ons heeft die malloot

Misschien ook een verwarde geest

Stel dat hij gif in ‘t eten spoot